รางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๒ การประกวดเรียงความ หัวข้อ มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง

โครงการประชาสัมพันธ์และเผยแพร่ความรู้เนื่องในโอกาสจัดตั้งวันคนสายตาเลือนราง ประจำปี ๒๕๖๔ ประเภทบุคคลทั่วไป ได้แก่นางสาวน้ำฝน บัวหิรัญ

“มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง”

“รักทะเล อันกว้าง ใหญ่ไพศาล รักท้องฟ้า โอฬาร สีสดใส รักท้องทุ่ง ท้องนา ดังดวงใจ รักป่าเขา ลำเนาไพร แสนสุนทร รักพฤกษา รุกขชาติ ที่ดาษป่า รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร รักทั้ง รัตติกร ในนภดล รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ”

ถ้อยคำอันวิจิตรบรรจงข้างต้นนั้น มีที่มาจากเนื้อเพลง “รัก” ในสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ที่ไพเราะจับใจยิ่งนัก และยังแสดงถึงความรักที่พระองค์ทรงมี ว่ากว้างขวางและยิ่งใหญ่เพียงใด “รัก” ที่เอื้ออาทรต่อสรรพสิ่งทั้งหลายไม่มีที่สิ้นสุด และกระจ่างชัด

ในทุก ๆ ความรู้สึก ทั้งละเมียดละไม อ่อนช้อย และงดงาม

จนกระทั่งท่วงทำนองอันอ่อนหวานจบลง พลันภาพหนึ่งก็ฉายชัดในความทรงจำ จุดยิ้มที่มุมปากโดยที่ฉันไม่รู้ตัว “เด็กหญิงผมม้ากับแว่นขยายในมือเล็ก ๆ ” คือความทรงจำอันน่าประทับใจมาถึงทุกวันนี้ ภาพเธอกำลังอ่านเรื่องราวการเสียสละอันยิ่งใหญ่ของใครคนหนึ่ง สอดคล้องกับบทเพลงที่เพิ่งจบไปอย่างประหลาด ด้วยว่าเรื่องราวของบุคคลที่เธออ่านนั้น เป็นบุคคลเดียวกันกับผู้ทรงพระราชนิพนธ์บทเพลงดังกล่าวนั่นเอง

ภาวะสายตาเลือนรางในความคิดของฉันนั้น เปรียบเสมือนอุโมงค์แคบ ๆ ที่คนสายตาเลือนรางต้องก้าวเดินอย่างระมัดระวัง การเตรียมความพร้อมทั้งด้านร่างกาย สังคม อารมณ์ จิตใจ และสติปัญญา จึงเป็นเรื่องสำคัญเป็นอย่างมากในการเดินทางสู่เป้าหมายแห่งความสำเร็จ ซึ่งฉันมองว่า ความพยายามที่พวกเขามี ช่างน่าชื่นชมอย่างยิ่ง

และยังช่วยผลักบานประตูแห่งการยอมรับให้เปิดกว้าง พร้อมที่จะต้อนรับฉันและคนอื่น ๆ ให้เข้าใจและเข้าถึงพวกเขามากยิ่งขึ้น มาถึงตรงนี้ ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงถ้อยคำอันสละสลวยที่ว่า “โลกสนทยา” ซึ่งดูเหมาะสมสำหรับคนสายตาเลือนรางเป็นอย่างยิ่ง เพราะฉันถือว่าพื้นที่ที่คนสายตาเลือนรางยืนอยู่นั้น อยู่ตรงกลางระหว่างความสว่างอันแสนสดใสกับความมืดอันน่าหวาดหวั่น พื้นที่ดังกล่าว จึงกลายเป็นพื้นที่อันพร่ามัว ซึ่งยากจะอธิบาย ขณะที่พวกเขาเฝ้าไขว่คว้าลำแสงสุดท้าย โดยหวังจะต่อลมหายใจแห่งการมองเห็น

“ก็ดูปกตินี่หน่า สรุปว่ามองเห็นหรือไม่เห็นกันแน่” ฉันเองก็เคยตั้งคำถามเดียวกันนี้ ถามพวกเขาด้วยความสงสัยอย่างที่สุด ทว่า การอ่านหนังสือด้วยแว่นขยาย เพื่อขยายตัวอักษรต่าง ๆ ให้มีขนาดใหญ่กว่าเดิม ทำให้ฉันเลือกที่จะมองชีวิตของพวกเขาในมุมมองแปลกใหม่ พวกเขาที่สูญเสียการมองเห็นเพียงบางส่วน อันเนื่องจากอุบัติเหตุ การคลอดก่อนกำหนด ภาวะสูงอายุ หรือแม้กระทั่งมรดกทางกรรมพันธุ์ที่ได้รับมาโดยไม่ตั้งใจ ล้วนส่งผลให้พวกเขากลายเป็นคนสายตาเลือนราง

การค้นคว้าหาความรู้ในทุก ๆ สรรพวิชาตามความถนัดของแต่ละบุคคล เพื่อนำวิชาความรู้ที่ได้ไปเลี้ยงชีพด้วยความซื่อสัตย์สุจริต การเข้าถึงสิทธิต่าง ๆ ที่พึงได้รับ การร่วมงานกับองค์กรทั้งภาครัฐและเอกชน ไม่ว่าจะภายในประเทศหรือต่างประเทศ ซึ่งจากการสังเกตของฉัน พบว่า การณ์ดำรงชีวิตของพวกเขา คือการพัฒนาศักยภาพในทุก ๆ ด้านอย่างยั่งยืน จนคนทั่วไปต้องยอมรับในความสามารถ และพร้อมที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เพื่ออยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เพราะอันที่จริงแล้ว ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิด ทัศนคติที่มีต่อพวกเขาต่างหาก เป็นตัวกำหนดในการปรับตัวเข้าหากัน การเรียนรู้ความเป็นเขา ช่วยหล่อหลอมความเป็นเรา เราที่ต่างก็ร่วมสร้างคุณประโยชน์แก่สังคม ด้วยรักและศรัทธาที่มีต่อผืนแผ่นดินแห่งนี้ แผ่นดินที่ “รัก” ยังคงงดงามและสว่างไสวกว่าแสงใด ๆ

“รักของพระองค์ท่าน บริสุทธิ์และยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง” เสียงหวานใสของเด็กหญิงผมม้าแว่วอยู่ในความทรงจำ ฉันจำได้แม้กระทั่งแว่นขยายที่เธอวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือนั้นเก่ามากแล้ว แต่ก็ยังใช้งานได้ดี ถึงวันนี้ ทัศนคติที่เปลี่ยนไปคงเป็นเสมือนแรงดึงดูดระหว่างเธอกับฉัน และทำให้เราเข้าใจกันและกันเสมอมา การพัฒนาตนเองและการสร้างคุณประโยชน์แก่สังคมประเทศชาติ คือเป้าหมายของเราทั้งสอง ถึงแม้วิถีในการดำเนินชีวิตจะแตกต่างกันไปก็ตาม

“รักทะเล อันกว้าง ใหญ่ไพศาล รักท้องฟ้า โอฬาร สีสดใส รักท้องทุ่ง ท้องนา ดังดวงใจ รักป่าเขา ลำเนาไพร แสนสุนทร......”