รางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๑ การประกวดเรียงความ หัวข้อ มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง

โครงการประชาสัมพันธ์และเผยแพร่ความรู้เนื่องในโอกาสจัดตั้งวันคนสายตาเลือนราง ประจำปี ๒๕๖๔ ประเภทบุคคลทั่วไป ได้แก่ นางสาวโยษิตา นิธิตาเมธาศักดิ์

หัวข้อ มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง เมื่อนึกถึง ดวงจันทร์ คุณจะนึกถึงอะไร ดวงดาวที่แสนสวยในยามค่ำคืน ดาวบริวารของโลก น้ำขึ้นน้ำลง และหลายๆคนยังพึ่งพาอาศัยดวงจันทร์ เป็นแสงส่องสว่างในยามค่ำคืน วันไหนที่ดวงจันทร์สว่างไสวส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า วันนั้นความหวาดกลัวจะหายไป คุณจะนอนหลับฝันดี คุณจะไม่เจอเจ้าปีศาจร้ายในจินตนาการ คุณจะไม่เจอผีที่น่ากลัวจนคุณต้องฝันร้ายอีกครั้ง คุณรักแสงสว่างของดวงจันทร์ แต่คุณรู้ไหมว่าดวงจันทร์นั้น ไม่เคยมีแสงสว่างของตัวเอง คุณรู้ไหมว่าอีกฟากของดวงจันทร์นั้น มืดมิดแค่ไหน ดวงจันทร์ดวงนั้นคือผู้หญิงที่เรียกว่า แม่ของฉัน แม่ของฉันเป็นผู้พิการสายตาเลือนราง มองเห็นโลกพียงแค่ 30 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น เมื่อ 23 ปีก่อนอุบัติเหตุได้พรากดวงตาที่แสนสวยงามของแม่ไป แสงที่ส่องสว่างกลับกลายเป็นความมืดมิดที่เลือนราง

แม่ไม่เคยคิดว่าตัวเองพิการ แม่ทำทุกอย่างเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ทั้งสร้างเสียงหัวเราะ ทั้งมีมุขตลกที่ทำให้เรายิ้มและหัวเราะไปพร้อมๆกัน สำหรับฉันแล้วแม่เปรียบเสมือนดวงจันทร์ ทั้งเป็นแสงสว่างในยามค่ำคืน ทั้งทำให้โลกนั้นสวยงาม ทั้งทำประโยชน์มากมายให้กับโลก ทั้งทำให้ชีวิตสมดุล

แต่แล้วในวันหนึ่ง แม่ก็เข้าโรงบาลด้วยอาการหัวใจวาย และพบอาการลิ้นหัวใจรั่ว ฉันไม่รู้จักโรคนี้และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง หัวใจของแม่เหลือแค่ 30 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่ยังทำงานได้ หัวใจแม่ไม่เหมือนคนปกติทั่วไป และแม่เสี่ยงที่จะหัวใจวายได้ตลอดเวลา พอถึงวันนั้นฉันก็ตระหนักได้ถึง เงามืดอีกด้านของดวงจันทร์ ด้านที่ฉันไม่เคยมองเห็น ดวงจันทร์ดวงนี้หันแต่ด้านสว่างเข้าหาฉัน ดวงจันทร์ดวงนี้ส่องแสงสว่างที่มากพอที่จะนำทางให้ฉันประสบความสำเร็จ ดวงจันทร์ดวงนี้สอนฉันในการใช้ชีวิตไม่ว่าจะดีหรือร้ายเพียงใด ดวงจันทร์ดวงนี้ส่องแสงสว่างที่อบอุ่นและความสุขมากมายมาให้ฉัน แต่ฉันกลับไม่เคยมองเห็นอีกด้านของดวงจันทร์เลย ว่าดวงจันทร์ดวงนี้พยายามมากแค่ไหน ดวงจันทร์ดวงนี้เหนื่อยมากแค่ไหน ฉันไม่เคยถามสักครั้ง ดวงจันทร์ดวงนี้ใช้แรงกายและแรงใจมากแค่ไหน ในการในการพยายามมองเห็นภาพลูกน้อยที่กำลังเติบโตด้วยภาพที่พร่ามัวเช่นนี้ ด้วยร่างกายที่อ่อนร้าเช่นนี้ ดวงจันทร์ดวงนี้ไม่เคยยอมแพ้กับอะไรเลย นี่คือสิ่งที่ฉันเห็นในดวงจันทร์ดวงนี้ แสงที่ส่องสว่างในความมืดมิด แสงที่ส่องออกมาจากหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นผู้พิการสายตาเลือนราง

ทุกวันนี้อาการของแม่ดีขึ้น ทั้งกำลังใจทั้งความเข็มแข็งของแม่ เราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้ให้คุ้มค่าที่สุด ให้แสงสว่างของดวงจันทร์คงอยู่ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

อยากให้ทุกคนมองคนพิการเป็นเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง ถ้าเขาต้องการหรือขอความช่วยเหลือเราจึงเข้าไปช่วยเขา ยอมรับในความแตกต่าง ยอมรับในสิ่งที่พวกเขาเป็น อย่ามองว่าพวกเขาน่าสงสาร พวกเขาไม่ได้แตกต่างจากพวกเราเลย คนพิการเขาจะดีใจมากๆถ้าคุณปฏิบัติกับเขาเหมือนคนธรรมดา