รางวัลชมเชยการประกวดเรียงความ หัวข้อ มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง

โครงการประชาสัมพันธ์และเผยแพร่ความรู้เนื่องในโอกาสจัดตั้งวันคนสายตาเลือนราง ประจำปี ๒๕๖๔ ประเภทบุคคลทั่วไป ได้แก่ นางสาว ศิริรัตน์  อิทธิประเสริฐ

เรียงความ เรื่อง

มุมมองและทัศนคติของฉันที่มีต่อคนสายตาเลือนราง

หากจะกล่าวถึง บุคคลที่มีสายตาเลือนราง คงจะหนีไม่พ้นคำพูดที่ว่า ธรรมชาติของ”ดวงตา” ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วย”ดวงใจ”เพราะฉะนั้น ธรรมชาติของ”หัวใจ” จึงไม่ควรตัดสินใจด้วย”สายตา”

และหลายคงคงสงสัยว่า “บุคคลที่มีสายตาเลือนรางเป็นอย่างไร”

เมื่อพูดถึง บุคคลที่มีสายตาเลือนราง สิ่งแรกที่หลาย ๆ คนคิดอาจจะคิดว่าเป็นคนตาบอด แต่นั่นไม่ใช่ความหมายที่แท้จริง ความจริงแล้วบุคคลที่มีสายตาเลือนราง หมายถึง บุคคลที่สูญเสียการมองเห็นบางส่วนไปอันเนื่องมาจาก โรคตา อุบัติเหตุ ภาวะสูงอายุ โรคทางกรรมพันธ์ การคลอดก่อนกำหนด หรือการแพ้ยา บุคคลเหล่านี้มิใช่บุคคลที่ไม่ปกติ ธรรมชาติได้สร้างดวงตาขึ้นมา เพื่อมองเห็นสิ่งต่าง ๆ แต่หากเราสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้วและไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้ ดังนั้น จึงจำเป็นต้องดำเนินชีวิตต่อไปให้ได้อย่างปกติ โดยภาวะสายตาเลือนรางนี้ การรักษาด้วยเทคโนโนโลยีทางการแพทย์ในปัจจุบันยังไม่สามารถรักษาให้กลับมามองเห็นเป็นปกติได้ กระทรวงศึกษาธิการ จึงกำหนดหลักเกณฑ์ในการพิจารณาบุคคลที่มีความพิการทางการมองเห็นประเภทตาเลือนรางไว้ว่า หมายถึง บุคคลที่สูญเสียการมองเห็น แต่ยังสามารถอ่านอักษรตัวพิมพ์ที่มีขยายใหญ่ได้ด้วยอุปกรณ์เครื่องช่วยความพิการ หรือ เทคโนโลยีสิ่งอํานวยความสะดวกต่าง ๆ ลักษณะการมองเห็นของตนสายตาเลือนราง ได้มีการจำแนกอาการไว้ว่ามีทั้งแบบที่ ๑. สูญเสียสายตาส่วนกลาง ๒. สูญเสียสายตาส่วนนอก ๓.สูญเสียการรับรู้ความแตกต่างของสี ๔.มีปัญหาเมื่อต้องมองแสงจ้า ๕. มองไกลได้ไม่ชัด ไม่สามารถบอกรายละเอียดภาพได้ ๖. เกิดจุดพร่าในภาพ

มุมมองและทัศนคติของสังคมในปัจจุบันที่เป็นสังคมที่มีความเจริญรุ่งเรืองและมีความก้าวหน้าในหลาย ๆ ด้านเป็นอย่างมาก ในบางกลุ่มบางสังคมอาจจะมองว่าบุคคลที่มีสายตาเลือนราง เปรียบเสมือตัวตลก จะคอยกลั่นแกล้งและมองด้วยสายตาที่เหยียดหยาม พร้อมทั้ง สร้างปมให้กับผู้คนเหล่านั้น ซึ่งฉันเคยพบเห็นเหตุการณ์เช่นนี้อยู่หลายครั้งฉันมองว่าสังคมเหล่านี้เป็นสังคมที่ผิดปกติอย่างมากเพราะแม้จะมีดวงตาหรือสายตาที่ปกติแต่กลับมีจิตใจที่สกปรก และสำหรับบางสังคมแล้ว มักจะเป็นสังคมที่ไม่แบ่งแยกชนชั้น มองเห็นคุณค่าความเป็นคนของคนทุกคน ไม่ว่าจะ รวย ดี มี จน แม้กระทั่งคนที่บกพร่องทางกาย คนที่บกพร่องทางใจ หรือ คนพิการ ฉันก็จัดอยู่ในสังคมประเภทหลังนี้ ฉันมองว่าพวกเขาไม่ใช่ตัวตลก ไม่ใช่คนที่โชตชะตากลั่นแกล้ง แต่ตรงกันข้ามกลับเป็นคนที่ถูกลิขิตมาให้มีพรสวรรค์ในด้านใดด้านหนึ่งแม้ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาแต่สามารถรับรู้ได้ด้วยจิตวิญญาณและหัวใจอันบริสุทธิแต่ต้องแลกด้วยการเสียบางสิ่งบางอย่างไปเพื่อการเจริญเติบโตและความแข็งแกร่งของตนเอง

ฉันมีเหตุการณ์ที่อยากถ่ายทอดให้ทุก ๆ ท่านได้รับรู้และทราบถึงทัศนคติของฉันที่มีต่อบุคคลเหล่านั้น ฉันเคยมีโอกาสได้ไปเลี้ยงอาหารกลางวันและทำกิจกรรมร่วมกับบุคคลที่มีสายตาเลือนรางหรือคนตาบอด ตอนแรกฉันรู้สึกสงสัยว่า บุคคลที่มีสายตาเลือนรางไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้เลยหรือ จนฉันได้มีโอกาสเข้าไปอยู่ในความมืดโดยการลองปิดตาด้วยผ้าที่แสงสว่างสามารถส่องผ่านใยผ้าเข้ามาได้เล็กน้อย ฉันอยู่อย่างนั้นและทำกิจกรรมได้อย่างทุลักทุเลมาก จนจบกิจกรรมนี้ จึงได้เข้าใจว่า ดวงตาเป็นสิ่งสำคัญอย่างมากในการใช้ชีวิตและฉันยังมีโอกาสได้คุยกับบุคคลที่ประสบอุบัติเหตุและทำให้เกิดภาวะสายตาเลือนราง ฉันถามคุณลุงคนนั้นว่า เมื่อก่อนตอนที่คุณลุงยังไม่เป็นแบบนี้ คุณลุงรู้สึกยังไง และตอนที่คุณลุงตอนเจอกับสถาณการณ์แบบนี้คุณลุงแก้ไขยังไง คุณลุงหันหน้ามาทางฉัน แล้วยิ้มเล้กน้อยพร้อมตอบคำถามกลับมาว่า ตอนแรกลุงรู้สึกเสียใจ หงุดหงิด จากที่เคยทำอย่างนั้นได้กลับทำไม่ได้ จากที่เคยอยากประดิษฐ์สิ่งของบางสิ่งขึ้นมาในเวลาอันสั้นแต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้ ในช่วงนั้นคุณลุงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลย แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่า กว่าจะเกิดมาเป็นคนอาจต้องลำบากกว่านี้มาก แล้วปัญหาแค่นี้จะจัดการไม่ได้เชียวหรือ หลังจากนั้นคุณลุงก็พยายามเข้าใจกับสิ่งที่ตนเป็นอยู่และใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้

สุดท้ายนี้ จะดวงตาหรือดวงใจล้วนเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นทั้งนั้นจงอย่าปิดตาด้วยความมืดบอดแต่จงพยายามเปิดใจรับบุคคลทุกคนพร้อมทั้งมองพวกเขาเหล่านั้นเป็นคนเหมือนดั่งตัวเราดั่งคำพูดที่ว่า “จงเอาใจเขามาใส่ใจเรา”